माज्या शाळेतली शिरोडकर...

आम्ही पण गेलो होतो शाळेत तर..

अन आमचीही एक शिरोडकर होती,

मंजे, तुमच्या शाळेतली जशी होती न

एकदम तितकीच ती बी सुंदर होती.. 

जोश्याची शिरोडकर म्हणून आलीस

अन थेट माझ्या हृदयात शिरलीस तू..

"तू काय करतोस हितं?" म्हणत म्हणत,

स्वतःबरोबर कुटंतरी घेऊन गेलीस तू.

च्यायला नरू मामा खरंच सांगायचा कि ते..

कुणालाबी नाई भ्यायचं, अगदी बिंदास राहायचं..

आपल्याच लाईन ला सुद्धा नाई कळेल कंदी..

अश्या कलेनं आपल्या लाईन कडे पाहायचं...

जोश्यासारखं मी हि तसंच सांगत होतो

कि "आपण नाई तसल्या भानगडीत पडत"..

पर आता असर असाकाही झालाय तुजा

का मनातून विचाराचं पाखरु बी नाई उडत.

पर एकदाची जेवापासून शाळा सुटली आपली..

पाटी फुटली आन सारंच वेगळं घडून राहिलं...

पर या मनाचं पाखरू मात्र सैरभैर आजही,

तुज्याच विचारासोबत मुक्त उडून राहिलं...

                                         -वैभव.