हो, मला छंद जडलाय कविता करण्याचा...

हो, मला छंद जडलाय कविता करण्याचा,

मन माझ रीत करून कोरी पानं भरण्याचा

कल्पनेच्या जगात सारच गृहीत धरण्याचा

प्रत्येक गोष्टीकडे जरा नव्याने बघण्याचा,

वास्तविकतेच्या पलीकडे जाऊन बघण्याचा

मला छंद जडलाय कल्पनेच्या जगात जगण्याचा

मी ही मग सवय करून घेतलीये कविता करण्याची,

कारण आवड आहे मला तुझे रूप शब्दांत मांडायची,

अन शब्द अपुरे पडलेत की त्यांच्यावर हसण्याची

तुलाही आवड आहेच माझ्या कवितेवर लाजायची,

अन मलाही आवड आहे तुला तसंच बघायची,

म्हणून मी ही सवय करून घेतलीये कविता करण्याची.

सारे म्हणतात मला कसली ही सवय तुझी कवितेची?

व्यवसाय सोडून का मांडणी करत बसतोस शब्दांची?

पण त्यांना काय सांगू की मला नाही गरज पैशांची...

जगण्यासाठी गरज आहे मला तुला हसत बघण्याची...

                                                                     --वैभव.

life is wonderful with...

it feels good when one of your dear ones call you early in the morning

just to ensure that you don't miss the breakfast this time....

it makes you happy when you are miles away and

your friends celebrate your birthday at their place while missing you...

it's glad to see a person crying if she is crying while talking to u

just because she is talking to you after so long...

it's always nice to be in someone's imagination with him/her....

It's amazing to receive a text message before you wake up in the morning

from the one you are having a long time crush on...

life is wonderful with all these tiny little things if only noticed...

It's more like a SEE-SAW.... full of UPs and DOWNs...

Where the UPs and DOWNs are never to be mattered.

What matters is what you SEE when your UP in the air....

and what you learn when your down from what you SAW from the UP...

I just love my life and all those who made it wonderful with all these silly little but amazing things...

अशी ती माझी ताई.....

असे म्हणतात की आईच्या प्रेमाला कुणाचीही सर नाही,

पण माझ्यासाठी, जिचे प्रेम त्याही प्रेमातली उणीव भरू पाही... अशी ती माझी ताई.

असे म्हणतात की आईच्या प्रेमापलीकडे जगात काही नाही,

पण माझ्यासाठी, जिचे प्रेम त्याही सीमेपलीकडे पोहचू पाही... अशी ती माझी ताई.

कारण, जेव्हा आई म्हणायची "तू ऐकत नाही, माझ्याजवळ यायचे नाही."

तेव्हा माझ्या डोळ्यात पाणी साठून जिच्या कुशीत डोके जाई... अशी ती माझी ताई.

कितीही जरी भांडलो, जरी कितीही वेळ आमच्यात रुसवा राही,

शेवटी जी स्वतः जवळ येऊन माझा प्रेमाने मुका घेऊन जाई... अशी ती माझी ताई.

खरंच, जरी या जगात आईच्या मायेला कुणाचीही सर नाही...

पण त्या प्रेमाएवढेच महत्वाचे निःशंक जिचे प्रेम राही... अशी ती माझी ताई.

आज रक्षा बंधनाच्या दिवशी कुणाचे मनगट जर सुने राही...

माझ्या मनगटाकडे पाहून माझ्याही डोळ्यात पाणी भरून येई...

पण जिच्या पाठवलेल्या राखीने ते आसवे पुसले जाई... अशी ती माझी ताई.

-वैभव

अशीच यावी वेळ एकदा....

अशीच यावी वेळ एकदा स्वप्नी मी हा असताना

स्वप्नातून तू उतरून यावे घरी कुणीही नसताना

उगाच माझी खोड काढावी डोळे मिटून मी असताना

स्वप्नासारखाच भास व्हावा मला डोळे उघडे असताना

भानही माझे हरपून जावे तुझ्याकडे मी बघताना

स्तुतीपर ते शब्दही लाजावे तुजसाठी जे निघताना

क्षण तो नाजूक तिथेच स्थिरावा मंद स्मित तू देताना

चित्र तुझे मी मग कैद करावे मधुरपणे तू हसताना

चित्राची त्या साथ राहावी समीप कधी तू नसताना

हृदय मी माझे शरण करावे हसत तुला ते बघताना

जगण्याला या अर्थ यावा तो सोबत तुझ्याच जगताना

खरंच, कधीतरी तू खरीखुरी यावी स्वप्न तुझे मी बघताना

अशीच यावी वेळ एकदा स्वप्नी मी हा असताना

स्वप्नातून तू उतरून यावे घरी कुणीही नसताना...

प्रेरणा- मिलिंद इंगळे

वैभव

जिंदगी किसी को भुलाने मे... कितना तक़्लीफ़ दे जाती है...

जब कभी उस भुले हुये शख्स की याद आ जाती है...

तो कोई एक बात बीते लम्हो की शमा फिरसे जला जाती है...

ना चाहो तुम फिर भी उसीकी तस्वीर आंखो मे बस जाती है...

फिर साथ बिताये पलो को याद करके आंख भी भर आती है

जाने ये जिंदगी भी कैसे कैसे खेल खेल जाती है...

कभी जहा सांस लेना भी रास न था जिसके बिना

उसिसे बे वजह दूरिया बेहद्द बढा जाती है...

यादो मे उसकी जब आंखे नम हो जाती है...

तो उसकी प्यारी सी हसी याद आके फिर

इस रोते हुये चेहरे पे भी हसी छा जाती है...

कहती है दुनिया के ये तो बेकार की उदासी है...

पर दुनिया क्या जाने... जिंदगी किसी को भुलाने मे... कितना तक़्लीफ़ दे जाती है...

- वैभव.

तुला पाहिल्यापासूनच....

कविता वैगेरे तसा मी करायचो ते पहिल्यापासूनच,

पण त्यांचे यमक जुळायला लागले ते तुला पाहिल्यापासूनच

आणि त्यांना अर्थही मिळायला लागला तो तुला पाहिल्यापासूनच.

विचारही फार करायचो मी तसा... तेही पहिल्यापासूनच,

पण ते कागदावर उतरायला लागले ते तुला पाहिल्यापासूनच

अनो स्वतःची सीमा विसरायला लागले, तेही तुला पाहिल्यापासूनच.

प्रेम असतं यावर माझा विश्वासच नव्हता... पहिल्यापासूनच

पण प्रेमाचा खरा अनुभव यायला लागला तो तुला पाहिल्यापासूनच

आणि नसल्याक्षनीही तुझा भास व्हायला लागला, तो तुला पाहिल्यापासूनच.

प्रेम किती सुंदर कल्पना हे ठाऊकही नव्हते पहिल्यापासूनच,

पण त्या कल्पनेचा अंदाज यायला लागला तो तुला पाहिल्यापासूनच

आणि अंदाजाचा अनुभवही यायला लागला तोही तुला पाहिल्यापासूनच.

जगतही होतोच मी, सर्व जगतात तसा... पहिल्यापासूनच

पण त्या जगण्याला अर्थ मिळायला लागला, ते तुला पाहिल्यापासूनच

आणि हा प्रेमवेडा... पूर्णपणे तुझा व्हायला लागला, तेही तुला पाहिल्यापासूनच.

-वैभव

एखादे दिवस आपण कधी असं करायचं, की...

एखादे दिवस आपण कधी असं करायचं,

बाहेर जाऊन येतो म्हणून घरी सांगायचं,

तू माझ्या, मी तुझ्या गाडीवर बसायचं

आणि अख्खं शहर पालथं घालून पडायचं.

पिझ्झा खाण्यापुरते पैसे नसले तरी चालेल,

पण डॉमिनो'झ मध्ये तरीही जाऊन बसायचं,

कोपऱ्यातल्या टेबलवर जाऊन गाव मांडायचं

आणि एक चोकोलावा केक अर्ध अर्ध खायचं.

एवढे दिवस जे नाही बोललो ते सर्व बोलायचं,

आधी कोण सांगणार यावर भांडण करायचं,

मग एकेकाने निवांतपणे मन मोकळ करायचं

अन जे काही मनात आहे ते सर्वच सांगायचं,

एखाद गोष्ट मला नसेल पटणार तरी चालेल,

पण तू मनात काहीच लपवून नाही ठेवायचं,

स्वतःच गुपितही तू स्वतःच उघडं करायचं

आणि हे लक्षात ठेऊन मी ही तसंच वागायचं.

अस केल तरच हे मैत्रीच नातं आणखी मजबूत व्हायचं,

५% किंवा २५% जीवालागापासून नसतं ग लपवायचं,

दोघांनी एकमेकांशी सर्वच काही शेअर असतं करायचं

माझ्या मते कदाचित यालाच मैत्रीच घट्ट नातं म्हणायचं.

"खरंच प्रेमात तर नाही ना मी?"

बागेच्या बाकावर बसून असतो तेव्हा मला आठवते मी आणि ती,

रोज फिरायला येतो आम्ही आणि माझ्या खांद्यावर डोके ठेवते ती.

मग मावळत्या सूर्याकडे पाहतो तेव्हा मला आठवते मी आणि ती,

स्वतः सूर्याकडे पाहत असूनही माझी नजर स्वतःवर खिळवते ती.

त्या कोपऱ्यातल्या झाडाकडे पाहतो तर मला आठवते मी आणि ती,

त्याखाली बसून तिच्या केसांशी खेळतो मी आणि हळूच लाजते ती.

बागे लगतच्या तळ्याकडे पाहतो तर मला आठवते मी आणि ती,

संथ पाण्यात पाय टाकून माझ्या हातावर कविता करत असते ती.

आकाशात काळभोर ढग दाटून आले की मला आठवते मी आणि ती,

मोठा गडगडाट झाला जर विजेचा तर मला घट्ट अशी मिठी मारते ती.

जर कुठले एखादे जोडपे पहिले बागेत तर मला आठवते मी आणि ती,

मैत्रीशिवाय काही नाते नाही आमच्यात तरीही फार आपलीशी वाटते ती.

आता डोळे मिटले जरा, तरी स्वप्नी दिसत असते फक्त मी आणि ती,

उघडले डोळे जेव्हा कधी तर समोरही असते तर तीचीच प्रतिकृती .

आता प्रत्येक जागी, प्रत्येक क्षणी मला आठवते फक्त मी आणि ती,

कधी कधी मलाही संशय येतो, की "खरंच प्रेमात तर नाही ना मी?"

- वैभव.

तुझ्या सोबत असताना...

तुझ्या सोबत असताना, माझे सारे विश्वच नवे असते,

सर्व काही त्यागून फक्त तुझे सान्निध्य मला हवे असते.

हातात हात देता तुझ्या, असर असा काही पडतो,

जगात असतानाही या जगाचा मला विसर पडतो.

काही जवळ नाही अन कसली गरजही भासत नसते,

कुशीत तुझ्या शिरता माझ्या ध्यानात काहीच नसते.

कितीही तुझ्यातून मन वळवले तरी ते वळत नाही,

तुझ्यासाठीच जगतेय मी हे कारे तुला कळत नाही?

तुझ्यासोबत पाहून माझी आता सारे थत्त उडवणार रे

पुरे झाले आता.... "प्रिये...... तू माझी होशील का?"

......... असे तू मला कधी विचारणार रे?

- वैभव.

एक सायंकाळ अशी....

काय एक दिवस कधी असा उजाडू देशील का?

एखादे वेळी माझे सोबत फिरायला येशील का?

तुला बाहेर चलायला मी जर विचारले असता

एक सायंकाळ माझ्यासोबत घालवशील का?

माझ्याबद्दल घरी पूर्व कल्पना देऊन ठेवशील का?

माझ्या वतीने घरच्यांना तूच विचारशील का?

घरच्यांची जर परवानगी असली जाण्याला तर

एक सायंकाळ माझ्यासोबत घालवशील का?

मी म्हणील तो आवडीचा ड्रेस घालशील का?

केसांत मोहक मोगऱ्याचा गजरा माळ्शील का?

गाडीवर बसून माझ्या बाहेर जाऊन एकदा

एक सायंकाळ अशी माझ्यासोबत घालवशील का?

'त्या' तळ्याकाठी पाण्यात पाय टाकून बसशील का?

आकाशातल्या चंद्राला तुझ्या रूपाने लाजवशील का?

स्वर्गात असल्याचा अनुभव मला एकदा देण्यासाठी

एक सायंकाळ अशी माझ्यासोबत घालवशील का?

तळ्याकाठच्या तुझ्या आवडीच्या हॉटेल मध्ये जाऊन

तळ्याकाठच्याच टेबलवर माझ्यासोबत बसशील का?

मेणबत्तीच्या त्या मंद प्रकाशात डिनर करण्यासाठी

एक सायंकाळ अशी माझ्यासोबत घालवशील का?

मला कदाचित काही बोलायचे राहिलच तुझ्याशी तेव्हा

तर ते बोलण्यासाठी हातात हात माझ्या देशील का?

आणि बोलून झाल्यावर सर्व काही माझे तुझ्याशी

तो हात तसाच ठेऊन मला जन्मभराचा साथ देशील का?

-वैभव

पण तो विश्वासच मला दिसला नाही...

आज सांगायचे होते तुला काही,

आज विचारायचे होते तुला काही,

पण एवढ्या जुन्या मैत्रीत आपल्या

तो विश्वासच मला दिसला नाही.

जो विश्वास दिसला तो पुरेसा नाही,

हवा तसा विश्वास दिसला नाही,

कदाचित जो विश्वास मी शोधतोय

तो मला कधी मिळेलही की नाही?

जे बोलायचे होते ते बोलू शकलो नाही,

जे विचारायचे ते विचारू शकलो नाही,

एक शेवटचा पर्याय नेहमीचा म्हणून

आज या कागदावर मी उतरविली शाई.

आहे माझी एक चांगली मैत्रीण लहानशी, नाव आहे तिचे 'स्नेहल' उर्फ 'आयुषी'

असाच त्यादिवशी ऑर्कुट वर बसून होतो,

कसल्यातरी कारणाने आधीच रुसून होतो,

वेळच जात नव्हता म्हणून त्रासून होतो.

अचानक एका जुन्या मैत्रिणीची आठवण झाली,

ऑर्कुटवर तिला शोधण्याची इच्छा झाली,

आणि तिच्या नावाची अक्षरे तिथे लिहिली.

जिला शोधायचे ती तर दूरच राहिली,

सारख्याच नावाची दुसरी प्रोफाईल पाहिली,

आणि पहिलीची रिक्वेस्ट तिच्या नावे वाहिली.

अनोळखी रिक्वेस्ट पाहून तीही जरा दचकली.

पण का कुणास ठाऊक तीही तिने स्वीकारली,

आणि मग..... मला एक नवी मैत्रीण मिळाली.

ही मैत्रीपण म्हणजे अगदीच आगळी असते,

जरी जीवनात मैत्रीच काही सगळी नसते,

पण तरीही सर्व नात्यांपेक्षा वेगळी असते.

कधी वाटलेही नव्हते असे कधी घडेल म्हणून,

अचानक अशी हक्काची मैत्रीण मिळेल म्हणून,

"वाढदिवशी शुभेच्चा न दिल्यास चिडेल म्हणून."

लहान असूनही मला कधी कधी समजावत असते,

उपदेशाचे दोज अधूनमधून सुनावत असते,

नाहीच कळले मला तर माझ्यावर रागावत असते.

एकदा तिची वाढदिवसाची तारीख डोक्यातून निघून गेली होती,

आणि म्हणूनच तेव्हा ती माझ्यावर रुसली होती,

आणि मग आठवडाभर अजिबात हसली नव्हती.

म्हणूनच माझ्या डोक्यात जरा प्रकाश पडला,

तिला कविता समर्पित करण्याचा विचार कळला,

आणि त्यातूनच इथे हा शब्दांचा वर्षाव घडला.

आहे माझी एक चांगली मैत्रीण लहानशी,

नाव आहे तिचे 'स्नेहल' उर्फ 'आयुषी'

वाटते तिची मैत्री राहावी नेहमीच अशी.

ही कविता एकदा तुझ्या डोळ्याखालून जाऊ दे,

तुझ्या मैत्रीचे "स्नेह" सदैव माझ्या "आयुष्यी" राहू दे,

आणि माझी ही छोटीशी भेट जर तुला आवड्लीच,

तर एक गोड असे स्मित तुझ्या ओठांवर येऊ दे.

- तुझा मित्र

वैभव

ये दिल

ये दिल, प्यार तो करता है

पर कहने से डरता है,

ये दिल जिसपे मरता है,

उसीको बताने से डरता है |

हर जगह उसीको ढून्ढता है,

हर गली उसीकी आवाज सुनता है

नाम तक उसका जानता नाही,

लेकीन दिल है की मानता नाही |

हा कसला जिव्हाळा, ही कसली त्यांची मैत्री म्हणायची - भाग २

हा कसला जिव्हाळा, ही कसली त्यांची मैत्री म्हणायची,

दिवसातून २४ पैकी २५ तास ती त्याचाच विचार करायची.

त्याच्या सोबत असताना ती सारच काही विसरून जायची,

पण कुणी जर का 'प्रेमात असलेले कपल' असे म्हंटले की

तर थोडे लाजूनच, पण तो माझा मित्रच असा दावा करायची.

रोज सकाळी उठल्यापासून त्याच्या मेसेज ची वाट पहायची,

कधी का उशिरा उठली की घाईने आधी मोबाईल हाती घ्यायची.

एखादे वेळेस कधी मुद्दामच मेसेजचा reply नाही द्यायची,

आणि लगेच त्याचा 'उठली नाहीस का अजून?' चा मेसेज आला की

स्वतः हसून मग त्याला I am sorry चा reply द्यायची.

ही जशी काही त्यांची रोज सकाळची चर्याच बनली असायची,

चादरीच्या आत ती स्वतःला लपवून त्याचे मेसेज वाचायची.

कशीतरी बिछान्यातून बाहेर पडून मग दिवसाची सुरुवात व्हायची,

पण जरी घरचे काम सुरु असो, किंवा पुस्तक हाती असो

तिची नजर मात्र सतत मोबाईलच्या रिंग कडेच असायची.

मग तिने कधीतरी त्याच्याजवळ फिरायला जायची इच्छा दाखवायची,

आणि कसलीही भीती मनात न ठेवता चटकन त्याच्या बाईक वर बसायची.

बोलता बोलता मग त्याच्या खांद्यावर डोकं ठेवून झोपून जायची,

किंवा जास्तच हिंडून का कंटाळा आला किंवा बोर झालेच की

गाडी एखाद्या कोपऱ्यावरच्या हॉटेलकडे वळवायला लावायची.

खायचा नसूनही त्याला पिझ्झा ची फ़रमाइश तिने करायची,

पण त्याला आवडतो म्हणून त्याने वडापाव ची प्लेट मागवायची.

उगाच मग लहान मुलासारखी तिने गाल फुगवून जिद्द करायची,

पण त्याने तिला चारायला हात समोर धरला की मग ती

गालावर सुंदरशी खळी पाडून गोडपणे हसायची.

पूर्ण दिवस बाहेर काढल्यावर मग त्याला ती घरी घेऊन जायची,

आणि दोघेही जाऊन मग धप्पकन सोफ्यावर पडून रहायची.

आठवडाभरा पूर्वीच पाहिलेल्या चित्रपटाची DVD परत लावायची,

आणि आवडीचा डायलॉग आणि आवडीचे गाणे लागले की

त्याला नाचता येत नसतानाही जबरदस्तीने सोबत घेऊन नाचायची.

अशीच मस्ती सुरु रहायची जोपर्यंत तिची आई तिला नाही ओरडायची,

मग तिच्या मनात इच्छा नसतानाही त्याला ती जायला सांगायची.

तरीही त्याने एकदातरी परतावे म्हणून तो जाईपर्यंत दारातच उभी रहायची,

आणि मग कसल्यातरी बहाण्याने तोही परत आलाच की

एखाद्या नवखी नवरी जशी लाजेल अगदी तशीच चक्क लाजून जायची.

त्यांची ही असली मैत्री मला नेहमीच विचारात पाडायची

की कसला हा जिव्हाळा, कसली ही त्यांची मैत्री म्हणायची,

दिवसातून २४ पैकी २५ तास ती त्याचाच विचार करायची.

त्याच्या सोबत असताना ती सारच काही विसरून जायची,

पण कुणी जर का 'प्रेमात असलेले कपल' असे म्हंटले की

तर थोडे लाजूनच, पण तो माझा मित्रच असा दावा करायची.

- वैभव

कसली ही मैत्री, हा कसला दोघांचा जिव्हाळा - भाग १

ही कसली मैत्री, हा कसला दोघांचा जिव्हाळा म्हणायचा,

एकमेकांशिवाय त्यांचा एकही क्षण रिकामा नाही जायचा.

कितीतरी गोष्टी, कितीतरी वेडेपणा अगदी कपल्स सारखा करायचा

पण कुणी का कधी 'प्रेमात असलेले कपल' म्हंटलेच की

'आमच्यात गाढ मैत्री शिवाय काहीच नाही' असा दावा करायचा.

रोज सकाळी त्याला डोळे उघडल्यावर एकच विचार असायचा,

मोबाईल हातात घेऊन आधी तिला त्याने मेसेज करायचा

मग तसंच बिछान्यात तिच्या reply साठी पडून राहायचा

पण कधी जर तिचा लगेच reply आला नाहीच की

मग अस्वस्थ होऊन "उठली नाहीस का अजून?" चा मेसेज पाठवायचा

रोजच सकाळचा अर्धा एक तास त्यांचा यातच जायचा,

याने तिला आणि तिने याला असाच सतत मेसेज करायचा.

कसाबसा मग त्यांचा दिवस मेसेज च्या पुढे जायचा

पण तरीही सायंकाळच्या आधी थोडाही वेळ मिळाला की

परत त्यांचा हा मेसेज चा खेळ सुरु लगेच व्हायचा.

मग तिला कधीतरी बाहेर फिरण्याचा मोह सुटायचा,

आणि पूर्ण दिवस बाईक वर हिंडून बाहेर काढायचा.

रस्ते संपले तरीही हिंडण्याचा मोहाला शेवट नसायचा

कधी जर का जास्तच हिंडून झाल्यावर थोडा दम लागला की

मग ताफा कोपऱ्यावरच्या एखाद्या हॉटेल कडे वळायचा.

तिला तसा नेहमीच डॉमिनोज चा पिझ्झा फारच आवडायचा,

तो मात्र खिशात पैसे नाहीत म्हणून मुद्दाम वडापावच चारायचा.

तिने मग उगाच राग धरून गुलाबी गालांचा फुग्गा करायचा

पण त्याने तिला वडापाव चरायला हात समोर धरला की

तो वडापाव ही तिला मग पिझ्झा चा विसर पाडायचा

दिवसभर बाहेर हिंडून झाल्यावर मग शेवटी घरचा रस्ता पकडायचा,

तिच्या घरी जाऊन मग LCD वर मुव्ही बघण्याचा प्लान बनवायचा.

सतराशे साठ वेळा पाहून झालेला एकच एक चित्रपट परत लावायचा

मग प्रत्येक आवडीचा डायलॉग आणि प्रत्येक आवडीचे गाणे लागले की

ओरडून ओरडून आणि नाचून नाचून साऱ्या घरभर धिंगाणा घालायचा

"पुरे झाली मस्ती आता सांजवाती कडे लक्ष द्या" मग तिला काकू म्हणायच्या,

आणि तिथून निघता न निघणारा त्याचा पाय त्याने जबरदस्तीने काढायचा.

तरीही फाटकापर्यंत जाईस्तोवर नकळत दहावेळा मागे वळून पहायचा

आणि निघतानाच सार समान नीट आठवणीने घेतलं असतानाही

काहीतरी आताच राहील म्हणून तिला शेवटच बाय म्हणायला परत यायचा.

असा हा कार्यक्रम त्यांचा महिन्यातून पाच सहा वेळा तरी चालायचंच.

आणि प्रत्येक वेळी, प्रत्येक क्षणी मला हाच विचार करायला लावायचा.

की खरंच कसली ही मैत्री, हा कसला दोघांचा जिव्हाळा म्हणायचा,

एकमेकांशिवाय त्यांचा कधी एकही क्षण रिकामा नाही जायचा.

पण तरीही कुणी का कधी 'प्रेमात असलेले कपल' असे म्हंटलेच की

'आमच्यात गाढ मैत्री शिवाय काहीच नाही' असा त्यांनी दावा करायचा.

- वैभव.

कारण आज मला नितांत गरज भासतेय एका जणाची.

आज मला खऱ्या अर्थाने जाणीव होतेय त्या युगाची

कसलेही साधन, कसलाही संपर्क नसलेल्या जगाची

कारण आज मला नितांत गरज भासतेय एका जणाची.

जशी चातकाला गरज असते पाणी भरल्या गगनाची

आणि मोराला गरज असते आंब्याच्या वनाची

तशीच आज मलाही गरज भासतेय एका जणाची.

कशी तरी समजूत घालणार या व्याकूळ मनाची

ना काही संपर्क, ना काही बोलणे होतेय त्याच्याशी

आज मला नितांत गरज भासतेय एका जणाची.

रोज तर अंतर असते एक message किंवा एका फोनाची

आणि मग फोनही चिकटून बसतो एकमेकांच्या कानांशी

तेव्हा मात्र कधी जाणीवही झाली नाही असल्या क्षणाची.

पण आज खरीखुरी किंमत कळतेय त्याच क्षणाची

कारण बोलूनही झाले आज कित्येक जणांशी

तरीही आज मला गरज भासतेय एका जणाची.

आता मनातल्या गोष्टी कराव्यात तरी कुणाशी

किती काही बोलायचे आहे मला त्याच्याशी

आज खरच, खूप जास्त गरज भासतेय मला एका जणाची

- वैभव